اشعار

ای قـرار خانۀ من پیش طفـلانت بمان            گر روی ای فاطمه گردد بهار من خزان

مجتبی چه دیده در کوچه که‌او چندین شب است            زانوی غم در بغل بگرفته بی‌تاب و توان

بـین کـوچه راه می‌رفـتم مغـیـره آمد و            خنده‌ای بر من زد و بُرد از دل حیدر امان

موی زینب شد پریشان شانه در دستت بگیر            بر لب از داغ‌ تو دارد ناله و آه و فغان

بس که دیدی رنج در راه حمایت از علی            در جوانی گشته‌ای ای یاور من قد کمان

کشته شد محسن ز بس خوردی لگد از دشمنم            ناله‌ات آن دم زد آتش بر دل کروبـیان

من ‌غریب افتاده‌ام در بین ‌مردم فاطمه            تو از اینجا میروی پیش پیمبر در جنان

کن حلالم در حمایت از تو دستم‌ بسته بود            امر‌بر صبر از‌سوی احمد شدم در این زمان

فاطمه حرفی بزن‌ چیزی بگو با شوهرت            ای کلام دل نـشـینت بر علی آرام جان

پیش چشم‌ کودکانت در دعای نیمه‌شب            با خدایت‌ کرده‌ای عجل وفاتی را بیان

ذکـر لب‌های حـسیـنت آیه امـن‌یـجـیب            هم صدا با او تلاوت کرد قرآن آسمان

«یا مَن اسمُه» خوانده زینب تا بگیری تو شفا            لرزه افتاد از نوایش در دل کون و مکان

میروی و از فراقت عاقبت دق می‌کنم            دارم از سوز فراقت دائما اشک روان

دیگر بعـید است این نـفـس بـالا بیاید            بـایـد بـرای یــاری‌اش اســمـا بـیــایـد

شب بود و باران بود و آب از چاه برداشت            تـا کـه بـرای شــسـتـن دریــا بـیــایـد

این مرد خـیـبـر مـردِ خـنـدق بود اما            بـایـد بـرایِ غــسـلِ او زهــرا بـیـایـد

دستش به پهلو خورد زخمِ میخ را گفت            دیـدی نـشـد تا مـحـسـنـم دنـیـا بـیـایـد

چشمش سیاهی رفت از بازوی خُردش            بـایـد بـمـانـد تا که حـالـش جـا بـیـایـد

پشتِ سرِ هم شستنش را قطع می‌کرد            امـا نـشـد تا بـنـد این خـون‌هـا بـیـایـد

از بس حسن در آستـین دندان فـشرده            بــایـد بــه دادِ حــالِ او بــابــا بـیــایـد

وقتی حـسـین اُفـتاد بر این سـیـنه باید            دستِ شـکـسـتـه از کـفـن بـالا بـیـایـد

می‌گیرد از دوشِ ابوذر دوشِ سلـمان            دنـبـال ایـن تــابــوت آقــا تـا بــیــایـد

تـازه زمـانِ شـسـتنِ دیـوار و در بود            ای‌کـاش می‌شـد زودتـر فــردا بـیـایـد

ای‌کاش می‌شد دِق کند زینب کـنارش            طاقـت نـدارد تـا که عـاشـورا بـیـایـد

طاقـت نـدارد تـا بـبـیـنـد بـیـنِ گودال            بر روی آن سـیـنه کسـی با پـا بـیـاید

شـبـیه بـارش بـاران بی‌امـان در شب            چکید اشک ز چشمان کودکان در شب

خدا دوباره به تـشـیـیع جـسم ممـتحنه            گـرفـت از اسـدالله امـتـحـان در شـب

تو در مـیانۀ تـابـوت خـفـته بودی؟ نه            علی کشید خودش را کشان کشان در شب

پدر چگونه به پیـری رسید، بی‌تـردید            زمان غسل تو ای مادر جوان در شب

پس از غـروب تو ای آفتاب پیـغـمـبر            جهان شب زده مانده است همچنان در شب

پس از تو سهم زمین چیست غیر تاریکی            بدون ماه چگونه است آسمان در شب

زمین برای تو شأن حرم شدن که نداشت            قرار شد بشود پیکـرت نهان در شب

شب تا به صبح غسل تنم وقت می‌برد            آمـاده کـردن کــفــنــم وقـت مـی‌بــرد

مــانــنــد دردهـای دل تــو شــمــردن            گـل‌های سـرخ پـیـرهـنم وقت می‌بـرد

مرثیه خوان غربت کوثر به گوش چاه!            تـفــسـیــر آیـۀ مـحـنـم وقـت مـی‌بــرد

دیـروز در دلـت مـتـولـد شـدم عــلـی            فــردا وداع از وطــنـم وقـت مـی‌بـرد

آشفـتـگی زینب‌مـان را به من ببـخـش            آســودگـی یــاســمــنـم وقـت مـی‌بــرد

شـاید که دخـتـرم شود آرام لحـظـه‌ای            پـایـان گـریـۀ حــسـنـم وقـت مـی‌بـرد

با یاد کوچه تا به سحر ضجه می‌زنـد            بـزم عـزای سـیـنـه‌زنـم وقـت می‌بـرد

اسما، عصای دستم، از این درد خسته شد            این روزهـا قـدم زدنـم وقـت مـی‌بـرد

این کندی زبان اثر ضرب سیلی‌ است            دیـگـر شـنـیدن سـخـنـم وقـت می‌بـرد

سنگین شده‌ست گوشم اگر پرس و جو نکن            نگـذار حرف در دهنم؛ وقـت می‌بـرد

مانند قتل صبـر حسینم؛ ببین! که جان            بیـرون کـشـیدن از بـدنم وقت می‌برد

ای فـدایـت هــمـۀ دار و نــدارم زهــرا            بنگـر نیست کسی جز تو کـنارم زهـرا

رفت پیغمبر و از صحبت او غفلت شد            از قضا سهم علی بی‌کسی و غربت شد

اسـتخـوانی به گـلـو گـرچه بـرایم مانده            غربتـم بیـشتر از هر چه تو را رنجانده

دم به دم، دم فقـط از حـیدر کرار زدی            با شـجاعـت به دل لـشکـر کـفـار زدی

شده اثـبات بـرای تو هـماوردی نـیست            زن که نه! مثل تو در معرکه‌ها مردی نیست

زینب از کودکی‌اش چشم به تو دوخته است            شیرزن بودن خود را ز تو آموخته است

صبـر کارم شده، هرچند برانگـیخـته‌ام            در دل بـستـری و سخـت بهم ریخـته‌ام

کاش تاریخ از این واقعـه‌اش رد می‌شد            غـربـتم بـاعـث آن شد که نـباید می‌شـد

بر زمین بودی و دستان مرا می‌بـستـند            آن جماعت که به حرمت شکنی هم دستند

من خودم بودم و دیدم که چه آمد سر تو            حـلـقه زد آتـش نامـرد به دور و بر تو

به تـلافـی اُحــد غـاصـب شـیـّاد رسـیـد            بازهم شکر خـدا فـضه به فـریاد رسید

آری آن واقعه که مندرج این بخت است            صحبت از آن، به خداوند برایم سخت است

تا نـفـس دارم و مانـند تو هـمـسر دارم            دست از این راه محال است دمی بردارم

شکوه‌ای نیست اگر سینه پُر از آزرم است            زرهم پشت ندارد به تو پشتم گرم است

قـد کـمان مثـل هـلال قـد مـهـتاب شدی            شـمع وارانه به پیـش نـظـرم آب شـدی

دیـده‌ام با چه مکـافـات وضو می‌گیری            من که محرم به توأم، بهر چه رو می‌گیری؟!

شـیـشه عمر علی، جان عـلی ناله نکن            پـیراهن را به تنت باغ پُر از لاله نکن

تو چرا، خجلت از یار سزوار من است            عذرخواهی به خداوند فقط کار من است

بغض بی‌عاطفه بست است گلویم زهرا            حال از بی‌کسی‌ام با تو چه گویم زهرا

نه فـقـط اینـکـه تـوجه به کـلامم نکـنند            مـردم شهـر نـبـی نـیـز سـلامـم نـکـنند

غم همین بس که مغیره به علی می‌خندد            آن غـلافی که به تو زد به کمر می‌بندد

قلب من بیشتر از بازوی تو درد گرفت            چـقـدر جـایزه آن قـنـفـذ نـامـرد گـرفت

شاخۀ یاس علی دست خزان بُرد تو را            پشت در غربت من بود که آزرد تو را

نـرو اینگـونه مرا یکّه و تـنهـا نـگـذار            به روی خـواهشم؛ آرامش من پا نگذار

امـیـد خـانۀ من؛ ای جـوان بـمـان بـانو            تـمـامِ دلـخـوشی‌ام مـهـربـان بـمان بانو
«میان ماندن و رفـتن نمان» بمان بانو            سـتـارۀ دلـم ای آســمـان بــمــان بــانـو

به چشم خون شده لبریز گفت و گوی توأم
من این غریب مدینه که رو به روی توأم

دلـم پُر است عـزیزم از این پـریـشانی            دلم پُر است عزیزم خودت که می‌دانی
دلم پُـر است در این غـربت زمسـتـانی            دلـم پُـر است عزیـزم بگـو که می‌مانی
دلـم پُـر است بـیا زار زار گـریه کـنیم
بـبـار ابــر بـهـارم بـبـار گـریـه کـنـیـم

نگاه دور و برت کن؛ به اشک ما و بمان            بایست مثـل گـذشته به روی پـا و بمان
تمامِ عمر خودم می‌شـوم عـصا و بمان            بگـیـر رو ز من اصلا ولی بیا و بـمان
قبول، گر چه کمانی برای من کافی‌ست
همینـقَـدَر که بمانی برای من کافی‌ست

تو ماه بودی و کوهی تو را به آه شکست            «تو کوه بودی و از هیبت تو ماه شکست»
پـنـاه بی‌کـسـی‌ام؛ آه بـی‌پـنـاه شـکـسـت            شکستی و پس ازآن پشت این سپاه شکست
اگر چه دست شکسته، اگرچه بیـماری
هــنــوز بـیـن سـپـاه عــلـی عـلـمـداری

تو جای ساختن و سوختن عوض کردی            به حال زار خودت حال من عوض کردی
حسن رسید و دوباره سخن عوض کردی            در این سه ماه فقط پیرهن عوض کردی
لبـاس هم به تنت گـریه می‌کـنـد زهـرا
به هر نفـس زدنت گریه می‌کـند زهـرا

سه ماه رفته ولی یک خبر نیامده است            هـنوز حـوصلۀ زخـم، سر نیامده است
سه ماه رفته کسی پشت در نیامده است            برای دیـدن تو یک نـفـر نـیـامـده است
سه ماه مثل تو هر روز محتضر شده‌ام
شکـسـته‌تر شده‌ای و شکـسـته‌تر شده‌ام

دوباره شب شد و تا صبح لاله می‌کاری            دوباره شب شد و از درد سینه بیداری
از آسـمـان نـگـاهت سـتـاره مـی‌بـاری            چـقـدر لـکـۀ خـون روی پـیرهن داری
نفـس به سـیـنۀ خـسـته مـزاحـمت دارد
و دنـده‌ای که شکـسـته مـزاحـمت دارد

به جز علی چه کسی نیم دیگرت می‌شد            شـبــیـه آیـنــه‌ای در بــرابـرت مـی‌شـد
تـمامِ عـمـر نگـهـبـان معـجـرت می‌شد            عزیز کردۀ حـیـدر تو بـاورت می‌شد؟
که دست من به طنابِ مغیره بسته شود
دری که سوخته شد با لگد شکسته شود

خدا نکـرده اگر پهـلـوی تو خوب نشد!            اگر جراحتِ در بر روی تو خوب نشد!
شکافِ زخمِ رویِ ابروی تو خوب نشد!            و یا اگـر وَرَمِ بـازویِ تـو خـوب نـشد!
چگونه بعد تو این سر به شانه بند شود
چـگـونه پـیـش پیـمـبـر سـرم بلـند شود

عـزیز اینهمه خـونین جگر نبودی اگر            و نـاگـزیـرِ هــوای سـفـر نـبـودی اگـر
به روز حـادثه در پشت در نبودی اگر            پـناهِ خـستـگیِ من؛ اگر نبـودی اگر…
میـان آن هـمه دشـمن چه کار می‌کردم
چه کار بی‌تو در این روزگار می‌کردم

هنوز مانده به یادم که پشت پا خوردی            چقدر لطمه تو از دست مردها خوردی
کـشیـده‌ای تو ز دیوار بی‌هـوا خـوردی            رسید چکمه‌ای و زیر ضربه تا خوردی
میان آن همه دود و کـشاکـش و فـریـاد
به میخ رو زدم و روی من زمین افتاد

هـمـه تــوانِ مـرا مـی‌زدنـد نــامــردان            عــزیـزِ جـان مـرا مـی‌زدنـد نـامـردان
«زنِ جـوان مـرا مـی‌زدند نـامـردان»            و مـهــربـانِ مـرا مـی‌زدنـد نــامــردان
حریم خانۀ من غـرق در جـسارت بود
و میـخ راوی خـونـین این قـساوت بود

گل مرا به دو پنجه خزان دو دستی زد            دو لنگه در به رویش با توان دو دستی زد
دری شکست و کسی ناگهان دودستی زد            ز روی پوشیه قـنفـذ چنان دودستی زد
که پیش دیدۀ من نقش بر زمین شده‌ای
« ز روی پوشیه زد تازه اینچنین شده‌ای»

زدن به شیوۀ نامرد خنجر از پشت است            غـلاف تـیغ مغـیره به نیّت کُـشت است
به روی صورت تو جای چار انگشت است            دلیل گودیِ چشم تو ضربۀ مشت است
مرا چه سخت از آن روز، تار می‌بینی
مـیـان هــالـۀ دود و غــبـار مـی‌بـیـنـی

به روی صورت تو دست بی‌حیا یعنی            به روی چادر تو چـند جـای پا یعنی...
به پهـلـوی تو لگـدهای بی‌هـوا یعنی...            صدای فـضـه بـیا بین مردها یـعـنی...
زنـانـه بـود فـشـاری که داشـتـی بـانـو
شکـست شـیـشۀ بـاری که داشـتی بـانو

صدای دست حرامی به گوش من پیچید            صدای داد تو در وقـت سوخـتن پیچـید
صدای «فضه بیا» توی گوش زن پیچید            رسید و محسن شش‌ماهه در کفن پیچید
چه مـادرانـه به فکـر رسیـدنـش بـودی
نـدیـده رفـت و عـزادار دیـدنـش بـودی

صدا صدای شکستن صدای ناموس است            غرور له شده از ماجرای ناموس است
میان خانه ز خون رد پای ناموس است            هرآنچه می‌کشم از دردهای ناموس است
خدا کـند که جـبینی ز داغ چین نخورد
به پیـش دیدۀ شوهر زنی زمین نخورد

میان حُجره پُر از بوی سیب گودال است            سفارش تو به زینب غریب گودال است
در انـتهـایِ نگـاه تو شیب گـودال است            به زیر حنجرِ شَیبُ الخضیبِ گودال است
دوباره دست کشیدی به روی ماه حسین
«چه طول می‌کشد این شرح بوسه گاه حسین»

ای امیرِ نُه فلک حـیدر حلالم می‌کنی؟            من فدایت جانِ پیغـمبر حلالم می‌کنی؟

دیگر از این جان به کف کاری نیاید بهرِ تو            پهـلـوانم! فـاتحِ خـیـبـر حـلالم می‌کنی؟

پلکِ من سنگین شده دیگر نمی‌بینم تو را            شرمسارم مالکِ کـوثر حلالم می‌کنی؟

از منِ زهرا هزاران بار بر جانت سلام            ای فدایِ غربتت سرور حلالم می‌کنی؟

ماندنم جز دردسر چیزی ندارد یا علی            می‌زنم رویت زمین، دلبر حلالم می‌کنی؟

می‌گذارم بار را بر دوشِ زینب؛ می‌روم            خانه دارت می‌شود دختر حلالم می‌کنی؟

می‌روم تا که بغل گیرم به جنّتِ محسنت            حضرتِ مستأصلِ مضطر حلالم می‌کنی؟

تا نَفَـس دارم حمایت می‌کنم از عـزّتت            گرچه کم کارم ولی دیگر حلالم می‌کنی؟

جانمازت را ملائک بوسه باران می‌کنند            ای که از عطرِ خدایی روز و شب آکنده‌ای

دلشکسته، باز بر همسایه‌ها کردی دعا            با همین چـشمان نیـمه‌باز هم بخشنده‌ای

روشناییِ بخش چشمان علی هستی هنوز            گرچه ابری گشته رویت بهر من تابنده‌ای

چشم بر من دوختی، حرفی بزن، دلواپسم            لااقـل پـلـکی بـزن تا که بـدانم زنـده‌ای

شکستن‌ات کمرم را شکست فاطمه جان!            علی کنار تو از پا نـشست فاطمه جان!

تمام ماحـصل عـمرمان در این نه سال            هر آنچه بافته بودم گسست فاطمه جان!

هجوم و هـیزم و بی‌حـرمتی بعـید نبود            از آن جماعت آتش پرست فاطمه جان!

رفـیـق راه عـبورم شده است نـامـردی            که راه را به تو در کوچه بست فاطمه جان!

نشسـته بر رخ تو جای پـنج انـگـشتـش            چه‌ها ندیدی از آن ضرب دست فاطمه جان!

کجـاست هـدیـۀ شـام عروسی‌ات بـانو؟            بگو به گوش علی هرچه هست فاطمه جان!

بگو چـکـار کـنم با خودت مرا بـبری؟            مدینه بی‌تو عذاب آور است فاطمه جان!

همینکه زود بمیرم بِجای تو، کافی‌ست            همینکه جان بدهم در عزای تو، کافی‌ست

بـرای هـر تـپـشِ من تـبـسـمی بس بود            برای هر نفـسِ من هـوایِ تو کافی‌ست

قسم به نقطۀ فاءِ تو کارِ من گـیر است            بـرای نـافـلـه‌هـایم هـجای تـو کافی‌ست

مدیـنه سـیر شده؛ شهـرِ دیگـری برویم            چه غم که گفته اگر های‌هایِ تو کافی‌ست

بـرای سـاخـتـنـم بـا غـمِ مـدیـنـه بـمـان            بـرای سـوخـتـنم انـزوای تو کـافی‌ست

بمـان که با تو بـمـانـد تـوان به زانـویم            بمان که بی‌کسیِ مرتضایِ تو کافی‌ست

بــمـان و آه بـکـش بـا خــیـالِ قــنـداقـه            برای محسنم این لای لایِ تو کافی‌ست

بـرای آنکه بفـهـمـم چه آمـده به سـرت            لباسِ سرخِ تو کافی‌است جایِ تو کافی‌ست

صـدای آیــنـۀ خُــرد مـی‌دهـی ای وای            به شب نشینیِ ما این صدایِ تو کافی‌ست

خـجـالـتـم نـده با این نَـفَس نَـفَس زدنت            که وضعِ سینه‌ات از وای وایِ تو کافی‌ست

نمی‌رسـید به من زورشان و فـهـمیـدند            برای کُـشتـنِ من ماجرای تو کافی‌ست

تو شیشه بودی و یک سنگریزه هم بس بود            کسی نگفت که حالِ عزای تو کافی‌ست

کسی نگفت که نامرد آتشت بس نیست            کسی نگفت مزن ضربِ پایِ تو کافی‌ست

کسی نگـفت مغـیره به تازیـانه مکـوب            کسی نگفت که برگی برای تو کافی‌ست

کسی نگفت که قـنـفـذ غلاف را بردار            نزن نزن نزن این ضربه‌های تو کافی‌ست

کسی نگفت به غیر از یهودیِ این شهر            که گفت غربتِ خیبر گشای تو کافی‌ست

تو را زدند و شکستی و من زمین خوردم            تو را زدن همین هفت جایِ تو کافی‌ست

تو را زدنـد و لـبِ تو نـکـرد نـفـریـنی            که آهی از تو برای خدای تو کافی‌ست

********

پس از تو دخـتـرِ تو داد می‌زنـد نزنـید            حـسین داغ تو واغـربتای تو کافی‌ست

برای آنکه سـپـاهی غـنـیـمـتت بـبـرنـد            هـزارو نهصد پنجاه جای تو کافی‌ست

گـلـیم، پاره عـبایی، حـصیر، زیرانداز            یکی اگر که شود بوریایِ تو کافی‌ست

از برم بانویِ خوبی‌ها به دریا می‌روی؟            کنده‌ای از خاک و تا عرشِ معّلا می‌روی؟

لحظه‌هایِ آخر است پنهان نکن رخسارِ خود            فارغ از دلبستگی از دارِ دنیا می‌روی؟

خنده‌هایِ تلخِ تو بدجور حالم را گرفت            روحِ من، ریحانِ من تا سمتِ طاها می‌روی؟

هیچ می‌دانی پس از تو مرتضی دق می‌کند؟            از کنارِ من به سرعت، جانِ زهرا می‌روی؟

بی‌بی عالم! حلالم کن که در پیشم زدند            با تنی غرقِ کبود و پُر ز غم‌ها می‌روی؟

کودکانت را ببین افتاده‌اند سر خورده‌اند            بی‌حسین و زینبت بانو تو آیا می‌روی؟

اندکی آرام تر؛ تعجیلِ تو از بهرِ چیست؟            بی‌هیاهو در دلِ تاریکِ شبها می‌روی؟

کاش می‌مـردم نمی‌دیـدم پرِ پـروازِ تو            از برم پرپر زنان بالا و بالا می‌روی؟

حـیـدر به غـیر تو که دلـداری ندارد            غمدیده هست و یار و غمخواری ندارد

ای کـشتی عـمر عـلـی پهلـو گرفـتی            بـی ‌روی تـو مـاه شـب تـاری نـدارد

خالی مکن پشت علی را فاطمه جان            حالا که مـولا جز تو دیـواری ندارد

ای چـشمۀ جاری مولا، کـوثر عـشق            عـالـم شـبـیهت چـشـمۀ جـاری ندارد

زهرای من کمتر به فکر رفتنت باش            وقـتی که می‌بـیـنی عـلی یاری ندارد

ای مستجاب الدعـوه کاری کن برایم            مـانـدن بـرایت فـاطـمه کـاری ندارد

شـانه به مـوی زینبت بـانـو مزن تو            بـازو و دسـتـت قـدرت یـاری نـدارد

از من مپـوشان چهـرۀ نیـلـوفـری را            شب هم به مانند تو رخـساری ندارد

بـاغ جـنـان هم مـثـل این پیـراهن تو            ای یـاس من اینـقـدر گـل‌کاری ندارد

بر بـسـتـر آرمـیـده امـیـد و تـوان من            برخـیز ای بهـارعـلی ای جـوان من

من زودتـر ز عـمر تو پایان گرفته‌ام            گویا رسیده فـاطمه؛ فصل خزان من

دیـگـر به روی پـا نـتـوانـم بـایـسـتـم            لـرزه ز غـم فـتاده به این زانوان من

خیره به بسترت حسن وزینب و حسین            رحمی به اشک دیدۀ این کودکان من

شاید تـو هم شـبـیه مـدیـنـه بـریـده‌ای            از همسرغـریب خودت مهـربان من

دیگـر کـسی جـواب سلامـم نـمی‌دهد            تـنهـا تـویی مـیان هـمه هـمـزبان من

آرامـش و قـرار دل مـرتـضی تـویی            ویـران شـود بـدون تو این آشیان من

از سـرم سـایۀ الطـافِ خـدا جـمع نکن            مادر از رویِ سرم، بالِ وفا جمع نکن

چادرت را بتکـان و بده بر زینبِ خود            معجـرِ خاکیِ خود را ز حیا جمع نکن

ناامـیـدانه به اطـراف چـرا می‌نگـری؟            بار و اسبابِ سفـر را گلِ ما جمع نکن

نَفَست؛ هم دَم و هم بازدَمش مثلِ مسیح            نفـسی تـازه کن و مـوجِ بـقـا جمع نکن

نَفَـسِ شـیـرخـدا بر نَـفَـست بـسـته شـده            سـفـرۀ زنـدگـیِ شـیـرخـدا جـمـع نـکـن

این حسین است که بوسه بزند بر کفِ پا            عـقـده‌ها در گـلویِ کـربـبلا جـمع نکن

از حسن هیچ نمانده بجز از مویِ سفید            در دلِ این پـسرت آه و نـوا جـمع نکن

بیشتر از همه کس دل نگرانم به حسن            حفـظِ اسرار نکـن درد و بلا جمع نکن

آخرین خواستۀ زینبِ تو این شده است            از سـرم سـایۀ الطـافِ خـدا جـمع نکن

انـگـار با این دردهـایت خـو گرفـتی            دیـدم که زینب را سـر زانـو گرفـتی

دیـدم بـرای حـاجـت هـمـسـایـه‌هـایت            یک دست، ذکـر یاعـلی یاهـو گرفتی

نان پختی و خانه مرتب کردی امروز            در دست خود بار دگر جـارو گرفتی

از چه مرا شرمنده کردی بیش از پیش            تا پشت در هی دست بر پهلو گرفتی

انـسـیـة الـحـورا نگـاهـم کـن دوبـاره            اشکـم درآمد بسکه از من رو گرفتی

رنـگـت پـریـد اما نگـفـتی درد داری            در زیر چـادر دست بر بـازو گرفتی

دیـگـر نـمی‌آیـد صـدای گـریـه‌هـایت            انـگـار بـا این دردهـایت خو گرفـتی

حال من خوب است، اما بشنو و باور نکن            پس بمان و روزگارم را از این بدتر نکن

یا به دستِ ناتـوانت اینـقـدَر زحمت نده            یا نه؛ چشمان مرا با گریه‌هایت تر نکن

گرچه سوزاندند باغم را؛ بهشتش کن؛ بمان            خانه‌ای که سوخت را با داغ، خاکستر نکن

آهِ دود آلــودۀ آئـــیــنــۀ دق را نــبــیــن            روبروی آن نرو؛ دیگر نظر بر در نکن

با تـنورِ خانۀ خود آشـتی کن؛ نـان بپـز            حسرتِ دستاس، را دستِ نوازشگر نکن

دست‌پختت را نخوردم؛ چند وقتی می‌شود            همسرت را بیش از این محروم، از همسر نکن

آه، ای خورشید! پشتِ ابرِ روبندت نرو            آه، ای مَحرم ! کنارم چادرت را سر نکن

جای این «عَجّل وَفاتی»‌ها شفایت را بخواه            مرغِ بـاغِ آرزوهـای مـرا پـرپـر نـکـن

سنّ و سال کودکانت را ببین و رحم کن            مادری کن؛ خانه‌ام را زود، بی‌مادر نکن

از امـانت‌داری‌ام شرمـنده‌ام دخـترعمو!            خوب شو دیگر! مرا مدیونِ پیغمبر نکن

کار من این روزها صبر است و صبر و انتظار            تو قرارم هستی و بی‌تـو ندارد دل قرار

مثل من بی‌تاب مانده مثل من خون گریه کرد            می‌چکد روی زمین اشک از غلاف ذوالفقار

هی خزان بعد از خزان بعد از خزان بعد از خزان            لا به لای بغض‌های خانه‌ام گم شد بهار

بسترت هم زخم شد از زخم بسترهای تو            مانده تنها بین بستر سایه‌ای از آن وقـار

بسته‌ای دائم سرت را از فـشار درد سر            لااقل ای ابر باران زا از این غـم‌ها ببار

قـبلِ این پیراهن تو ساده بود و ساده بود            چند ماهی هست شد پیراهن تو لاله زار

کاش میشد پیش مرگت میشدم زهرای من            بی‌تو دیگر مرتضی را جان نمی‌آید به کار

گریه کن اینقدر فکر حال و روز من نباش            چون امانـم را بـریـده گـریـۀ بی‌اخـتـیار

اشک‌هایم را به پهلو میکشی، شرمنده‌ام            تو خودت مظلومه‌ای، من هم برایت جانثار

نُه سال با پـیـغـمـبر و نُه سـال با من            من با تو خوشحال و تو هم خوشحال با من

دنیـای من از عـشـق مـالامـال بـا تو            دنـیـای تو از عـشـق مـالامـال بـا من

یک یا علی گفتی و عشق آغاز کردی            عهـد وفـا بسـتی تو از آن سال با من

از ذوالـفــقـارم دورم و بـاکـی نـدارم            هستی دلیـرانه در این جـنجـال با من

گـریـه بـرای دست‌های بـسـتـه با تـو            گـریـه بـرای چــادر پــامــال بـا مـن

برخـیـز تا با هم دوبـاره پـر بگـیـریم            میـل پـریـدن با تو زهـرا، بـال با من

تعـبـیر شد رویای تلـخ این سه ماهـم            از مـرگ می‌گـویی زبـانم لال بـا من

عـجّـل وفـاتـیِ تـو شد مـقـبـول‌تـر از            اَمّـن یُجـیبُ المـضطـرِ اطـفـال با من

حـالا که دیگـر تو نـمی‌مـانی کـنـارم            بـاشد، قـرار بـعـدی‌ات گـودال با من

شـیـون بـرای زخـمـی گـودال بـا تـو            ضجّـه بـرای غـارت خـلخـال بـا من

اين ماه سوم است گرفـتار بـسـترى            شكر خدا كه ظاهراً امروز بهـترى

چيزى نگفته‌ام به كسى مهربان من            دل تـنگ آن نگـاه توأم مهر مادرى

هرشب كـنار بستر تو گريه می‌كنم            مادر!چقدر جان خودت گريه آورى

مادر! نگاه كن كه چه خاكى سرم شده            با چشم نيمه باز چرا خيره بر درى؟

جان حسن بـمان و نرو از كـنار ما            هرچند خسته‌اى و ز عـالم مكـدّرى

ای کـوثر علی چِقَـدَر زود می‌روی            بال و پَـر عـلی چقدر زود می‌روی

بعد از نبی دلم به تو خوش بود فاطمه            هم سنگـر عـلی چقدر زود می‌روی

ای تکـیه گاه زنـدگی حـیدر غـریب            ای لشکـر علی چقدر زود می‌روی

شرمندۀ تو هستم و پهلوی زخمی‌ات            ای یـاور عـلی چـقدر زود می‌روی

دردت به سینه بود و به حیدر نگفتیش            غـم پرور عـلی چقدر زود می‌روی

نه سال از علی تو بدی دیده‌ای مگر            ای هـمسر علی چقدر زود می‌روی

بد جـور زندگی علی را به هم زدند            ای دلبـر عـلی چـقـدر زود می‌روی

خیری که نیست بعد تو در زندگی من            ای کـوثر عـلی چقدر زود می‌روی